Van feestje naar feestje!

We zijn weer een paar dagen verder hier in tropisch Sri Lanka (30graden). En zoals de titel al zegt hebben we al wat feestjes gehad! Daarover later meer. Emiel zijn bril bleek na de eerste dag in Hikkaduwa toch beschadigd te zijn tijdens het in zee duiken, dus komt de meegenomen oude bril nu goed van pas.

We beginnen dit verhaal waar we waren: in Hikkaduwa. Die middag na ons laatste bericht zijn we nog met Australier Nick de zee in gedoken. Een groep van 10 vissers kregen veel bekijks toen ze met een zeer smal houten bootje kort bij het strand gingen vissen. Vervolgens trokken ze een half uur lang met zijn allen een net van honderden meters het strand op.
Tijdens het diner met Nick valt het op dat de ober moeite doet om ons een glas bier zonder schuim te serveren. Dus shaken we zelf maar even om 'dood bier' te voorkomen.s'Avonds weer uitgegaan tussen de Duitse en Engelse jongeren in een hippe outdoor strandtent. Daarna afscheid genomen van Nick en, we hebben weer een logeeradres in
Brisbaine... mochten we daar ooit komen. En dan slapen,(zoals altijd) met oordopjes in, vanwege het geluid van de ventilator en airco.

De volgende ochtend nog 30 kilometer verder met de bus naar Galle, een oud koloniaal vestingstadje door Nederlanders gebouwd. Onderweg zien we weer diverse door de Tsunami weggeslagen huizen. Er zijn in totaal 75.000 mensen omgekomen in Sri Lanka door deze gigantische natuurramp. De gigantische muur van het vestingstadje heeft het wonder boven wonder gehouden. In de snikhete zon lopen we o.a. langs de vuurtoren en een kerkje waar heel veel Nederlanders al honderden jaren begraven liggen. Voordat we de trein weer naar het noorden pakken hebben we nog tijd genoeg om te lunchen, denken wij. Maar als na 45 minuten onze bestelling nog niet is opgenomen besluiten we maar te vertrekken en op het station maar wat bijzondere broodjes te nuttigen. Na 2 lange treinritten van in totaal 160 km. komen we in het donker aan in ons hotel in Negombo. Daar zien we Barend en Rebecca, waarmee we snel naar een ander restaurant gaan die afgehuurd is voor alle vrienden en familie. Daar ontmoeten we ons pap, ons mam, ooms en tantes en blijft het tot laat heel gezellig.

De volgende dag na het ontbijt staat er een georganiseerde groepsreis met familie en vrienden van Rebecca op het programma; dat is even wennen. Met in totaal 10 personen van deze groep, gaan we verspreid over 2 moterbootjes en met 5 man personeel de zee op. Een prachtige tocht, die ook door een deel van het Nederlandse kanaal voert. We genieten volop van de natuur en palmbomen. Een van de mannen klimt de palmboom in en maakt voor ons heerlijke kokoswijn. Die avond heeft Barend een uitgebreide visbarbecue georganiseerd rond het zwembad, ter ere van zijn verjaardag op 2 februari. Omdat precies ook die dag zijn vader (ome Joost) en Emiel jarig zijn, werden zij op drie stoelen langs elkaar gezet. Voor hen werd een geweldige show opgevoerd door een buikdanseres en vuurspuger, die Rebecca als verrassing had geregeld. Nadat iedereen uitgegeten duwde Barend een van zijn vrienden het water in, waarna iedereen, zelfs ooms, tantes en de kok, het water in geduwd werden. Gelukkig hebben we allemaal diploma A+B, dus kunnen we met kleren aan zwemmen. In het prachtig verlichte zwembad, gaan we uit ons dak op de beat van DJ Curry en genieten van het vuurwerk. Als het feestje bijna afgelopen is, arriveren Anouk en haar goede vriendin Henriette. Anouk wordt direct ook het zwembad in geduwd, waarna ze verteld dat dat haar enige kleren zijn, omdat hun bagage nog in India staat. Joost loopt met Anouk naar de kamer van ons pap en mam, zodat Anouk wat kan lenen. Bij terugkomst verteld Emiel aan Joost dat ondertussen zijn camera gestolen was. De vriendin van tante Hanneke had gezien dat een Sri Lankaan met rastahaar de camera van Joost van de tafel afgraaide. Ze is er achteraan gegaan en heeft hem teruggepakt. (Wat een heldin!).
Daarna zijn er familieleden van Rebecca op de dief afgestormd, omdat ze het vermoeden hadden dat hij ook de I-phone van Rebecca's moeder had gestolen. De rasta-man werd gefouileerd door de hotelbewakers en zijn karretje werd volledig over hoop gehaald. Er werd niks gevonden. Een dag later bleek dat Rebecca's moeder de I-phone gewoon in haar zak had zitten. Zo kreeg dit uitbundige feestje nog een vervelend einde. Gelukkig hebben we de foto's nog.

De volgende ochtend vertrekken we met de groep van ongeveer 60 personen per bus naar de hoofdstad Colombo. Na te zijn ingechecked in dit hele bijzondere chique koloniaal hotel en we een duik in het zwembad hebben genomen bereiden we ons voor voor op het grote feest van de voor ons liggende avond. De dress-code is 'black-tie' dus laat Emiel nog even zijn blouse en pantalon strijken, die door een picolo in onze kamer wordt afgeleverd en nog nooit zo goed gestreken is. Allebei gekleed met witte blouse en zwart strikje liepen we om 17.00 naar de tuin van het hotel waar alle genodigden zich hadden verzameld. Al meteen is duidelijk dat dit een heel bijzonderd feestje wordt. Met uitzicht op zee en tussen de net gekleedde mensen zien we hoe Rebecca in trouwjurk en Barend in pak onder luid applaus naar de tuin komen gelopen. De champagnefles van zo'n 10 liter wordt ontkurkt en de prachtige bruidstaart aangesneden.
Even later, nadat er diverse groepsfoto's gemaakt zijn lopen we naar de indrukwekkende balzaal van het hotel waar meer dan 100 jaar geleden ook feesten werden gehouden door de Engelse adel. In het midden van de zaal is een gigantische tafel, waar alle 75 gasten aan kunnen zitten, prachtig gedekt. Nadat iedereen zijn naamplaatje op een van de borden heeft gevonden, blijkt dat er een verdeling is van man en vrouw om en om. Na een openingsspeech vliegt er een zij-deur open en komt er een peleton van 25 obers (dus 1 op 3 gasten) met het voorgerecht binnen. In totaal bestaat het diner uit 7 gangen die prachtig gedecoreerd op tafel verschijnen. Een van de gangen bestaat uit een grote klomp ijs (bevroren water) met daarop een klein bolletje room-ijs. Tussen de gangen door zijn er diverse voordrachtjes van familie en vrienden en natuurlijk gaf ook familie van Nieuwland 'acte de presence'. Het onvergetelijke feest eindigt op de dansvloer en met een klein groepje tot in de kleine uurtjes rond (en dus niet in) het zwembad.
Vanochtend hebben we onze spullen alweer ingepakt en zijn met de hele groep met de trein naar Khandi vertrokken.

Door het drukke programma van nu, hebben we vandaag helaas niet de tijd om foto's bij dit verhaal te plaatsen. Dus dit doen we de volgende keer, na ons bezoek aan kindertehuis Home of Hope.